خوشه پروین

امشب،من صحنه سازی کردم.صحنه سازی از یک تصور قدیمی.صحنه سازی از چیزی که سال‌ها در پس ذهنم گمان داشتم اتفاق می‌افتد.از دور رو به لوکیشن مورد نظر نشستم.شخصیت‌ها را در ذهنم ساختم،حتی با لباس و شرایط تقریبا کامل.دیالوگ‌ها را مرور کردم. صدا...دوربین...حرکت...!

اتفاق افتاد.وقتی در سرت اتفاق بیفتد،شاید انتظار اتفاق افتادنش در واقعیت از جانت دور شود.از پسِ ذهنت برود.آزادت کند و اجازه دهد ذهنت را پس بگیری،با گفتن دیالوگ‌ها دلت را سبک کنی، و بلاخره رها شوی.

البته همانطور که گفتم " شاید"...

همه‌ی عمر در رویا زندگی کردم. شاید هم سعی کردم رویاهایم را زندگی کنم.خب در نهایت فرق خاصی هم ندارد. چیزی که مهم است این است که واقعیت‌ها را پس زدم.نادیده گرفتم.نشانه‌ها را رد کردم.چیزی در دنیای خودم،در سرم می‌ساختم و همان را زندگی می‌کردم. بی آنکه متوجه اش باشم.بی آنکه ارادی باشد. حالا دقیق یادم نمی‌آید که چه وقت بود،اما وقتی برای اولین بار به خودم آمدم و دیدم چقدر فاصله است بین منی که خیال می‌کنم هستم و منی که واقعا هست، انگار چیزی سنگین تر از پتک بر فرق سرم کوبیده شد! گیج بودم، گنگ بودم، نمیدانستم الان کدام حس درست است. اما حالا هرچه به جلوتر می‌روم می‌بینم همه‌ی چیزهایی که در زندگی ام دارم فرسنگ‌ها از چیزی که در خیالم زندگی اش می‌کردم فاصله دارد.

من
پری کوچک غمگینی را
می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می‌نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد و سحرگاه
از یک بوسه به دنیا خواهد آمد...

+ این پست ثابت است.